"Station 23 is een bij vlagen hallucinante roman, die zich in diverse tijdsperiodes en verschillende internationale locaties afspeelt. De roman bestaat uit drie hoofdvertellingen, die respectievelijk verhalen over Chris Verhulst, een maatschappelijk 'mislukte' misantroop, het mysterieuze witte konijn Leonard en de Dienstagenten die in hartje Den Haag het Station 23 van de titel bemannen. De spectaculaire avonturen van voornoemde Leonard spelen zich af in 'Het Rijk', een gebied waar alle geschreven fictie een fysiek feit is. Chris Verhulst daarentegen, doorstaat aardsere belevenissen, die hun climax in Moskou vinden. De wetenswaardigheden van het Station 23 personeel kennen hun eigen lange geschiedenis, maar nu moet het alles op alles zetten om een op handen zijnde ramp te voorkomen. Deze drie vertellingen vormen echter één onafscheidbaar geheel, dat, naarmate het verhaal vordert, steeds duidelijker lijkt te worden.
Station 23 biedt een caleidoscopisch panorama, waarin de geneugten en gevaren van de (literaire) verbeelding centraal staan. Het is een eclectische mix van genres, waarin realiteit, fictie, fantasie, feit en leugen vaak niet op het eerste gezicht te herkennen zijn. Maar het is vooral een spannende en kleurrijke vertelling, waarin de humor niet ontbreekt.

Louis V. studeerde kunstgeschiedenis in Leiden, maar is altijd in Den Haag blijven wonen. Hij schreef onder meer kunstcatalogi en muziekrecensies en een aantal verhalen. Station 23 is zijn eerste gepubliceerde roman."

Hardcover, 480 pagina's romandruk in zwart/wit, 177mm x 254mm.
Vormgegeven door Tobias Lengkeek.
Station 23 kost Eu 22,90 (exclusief verzendkosten). Te bestellen door een e-mail te sturen naar anthonyblokdijk [at] hotmail dot com





You can only form the minds of reasoning animals upon Facts:
nothing else will ever be of any service to them.
Hard Times – Charles Dickens



De verhalen die Leonard op avonden als deze vertelde, lieten bij Roderick altijd het vermoeden rijzen dat er andere oorden moesten bestaan. Oorden die hij nimmer zou bezoeken, want hij was verknocht aan zijn eigen vertrouwde plek.
Hij liet zich wat zakken in de grote fauteuil, waarin hij na het nuttigen van het avondmaal was gaan zitten. Schaduwen kronkelden over de donkerbruine, onregelmatig gevormde muren. Het gele kaarslicht dat dit veroorzaakte, verlichtte de cirkelvormige ruimte nauwelijks. In het midden van de cirkel brandde het haardvuur nog wat na.
‘Einde,’ besloot Leonard.
‘Einde? Moet ik bang zijn iets gemist te hebben?’
Leonard krabde achter zijn linkeroor en bewoog nerveus met zijn neus.
‘Roderick! Ach ach ach... Ja, mijn waarde, u heeft zeker iets gemist, namelijk het einde van de vertelling, waarvan ik u deelgenoot heb laten worden! En als u dat nog horen wil, luister dit keer dan aandachtig!’
Hij pauzeerde even, schraapte zijn keel en reciteerde:
‘Ook al lijkt het onlogisch; uit onderzoek blijkt, dat consumenten hun levensmiddelen eerder kopen bij een nabijgelegen supermarkt, dan bij een goedkopere markt die verder gelegen is, wellicht zelfs in de nabijheid van een mooi bos, zoals het onze. Einde!’
‘Ah, natuurlijk! Een bos! Buitengewoon!’
Roderick klapte een paar maal en knikte. Ook al begreep hij meestal niets van de verhalen die Leonard met hem deelde, de passie en gedrevenheid waarmee zijn goede vriend dit deed, deden Roderick wegdrijven op heerlijke mijmeringen, die er helaas ook voor zorgden, dat de inhoudelijke kant van Leonards vertelkunst met regelmaat werd verhuld.
‘Hoe verzint u het toch steeds weer...’ Roderick schudde zijn hoofd vol ongeloof.
‘Het grenst aan het onmogelijke, heus! U bent een groot verteller!’
‘Ach ach ach, het zijn feiten, mijn beste, hoe vaak moet ik u dat nog zeggen? Alhoewel... Van dat bos, dat was mijn eigen toevoeging, dat geef ik toe.’ Leonard lachte wat verlegen en krabde nu fanatiek aan zijn rechteroor.
Feiten, zoveel begreep Roderick, lagen voor het oprapen, als je er maar oog voor had. Als hij Leonard vroeg, hoe je ze herkennen kon, de feiten, dan keek deze hem ernstig aan, deed theatraal zijn oogglas in of uit, en sprak: ‘Ze komen eenvoudigweg tot je. Waar het om gaat, is de juiste rangschikking en het onthouden.’ En als Roderick wilde weten waar feiten vandaan kwamen, dan keek Leonard hem meewarig aan en vroeg hem op zijn beurt, of hij misschien kon vertellen waar hijzelf vandaan kwam, een vraag waar Roderick geen zinnig antwoord op kon geven.
De haard was gestopt met branden. Het was hierdoor nog donkerder geworden in Leonards verblijf en de muren waren nog slechts een aanzet van zichzelf. Roderick voelde de eerste slaaplust in zich opkomen, maar wist dat een reis huiswaarts elke vorm van rust voorlopig nog onmogelijk maakte.
‘Mag ik u complimenteren met de dis die u voor mij bereid heeft? Ik heb zelden zo lekker gegeten!’
Leonard knikte instemmend. De met makreel, kip en spek bedekte quiche, die Roderick in korte tijd tot zich had genomen, lag hem nog zwaar op de maag en droeg bij aan zijn vermoeidheid. Leonard, een vegetariër, leek door de maaltijd, die voor hem uit een hartige worteltaart had bestaan, juist geactiveerd te zijn.






Terug naar Maldoracca